Z czego zbudowane są ludzkie zęby? Istnieją cztery podstawowe warstwy zęba: szkliwo, cement i zębina. Dowiedz się więcej o tych warstwach i ich funkcjach. Twoje zęby składają się również z różnych rodzajów tkanek, takich jak dziąsła i miazga. Na szczęście można je łatwo kształtować i czyścić bez użycia specjalnych produktów. Oto krótkie wyjaśnienie każdego z nich. Następnie dowiedz się, które z nich znajdują się w Twojej jamie ustnej.
Dentin
Dentin to zmineralizowana tkanka łączna, która stanowi większość ludzkich zębów – dane te zostały zgromadzone przez specjalistów serwisu pilnyuczen.pl. Zbudowana jest z białek kolagenowych i mikroskopijnych kanalików. Występuje zarówno w koronie jak i korzeniu zębów i w obu miejscach pokryta jest szkliwem. Dentyna występuje również w miazdze, która jest niezmineralizowana i zawiera sieć nerwów i naczyń krwionośnych. Choć mniej zmineralizowana niż szkliwo i cementum, zębina nadal przylega do miazgi.
Podobnie jak w przypadku formowania się zębów, w fazie wzrostu dochodzi do ciągłej przebudowy, dzięki współdziałaniu osteoblastów i osteoklastów. Ten sam proces odpowiada również za degradację białek macierzy przez enzym metaloproteinazę macierzy. Po uformowaniu, zębina pozostaje stosunkowo stabilną strukturą. Jest zbudowana z kolagenu i innych białek strukturalnych, ale często trudno ją odróżnić od kości.
Dentyna zawiera białka zwane fibrylami kolagenowymi. Włókna kolagenowe mają średnią średnicę 20nm w pobliżu ciała komórki, 40nm w pobliżu centrum i do 70nm w pobliżu frontu mineralizacji. Zbudowane są z kolagenu i białek niekolagenowych. Włókna kolagenowe są unieruchomione w obrębie zębiny okrężnej. Ta bogata w białka struktura pełni ważne funkcje w rozwoju zębów człowieka.
Proces mineralizacji rozpoczyna się w drugim trymestrze rozwoju i trwa przez cały okres postnatalny. Podstawowa jednostka strukturalna zęba jest w tym momencie ukończona, ale zębina wtórna tworzy się nadal w trakcie życia zęba. Proces resorpcji zachodzi w pierwszych czterech do 12 lat życia w przypadku zębów mlecznych. W tym czasie kość szczęki zanika, a zęby są zastępowane.
Szkliwo
Szkliwo jest wysoce anizotropowym materiałem, który jest ułożony w zębach. Takie ułożenie przyczynia się do jego wytrzymałości, zmniejszając ryzyko katastrofalnej propagacji pęknięć. Zewnętrzna warstwa szkliwa nazywana jest szkliwem apryzmatycznym i stanowi cienką warstwę materiału amorficznego. Jest ona również odpowiedzialna za zapewnienie zębom gładkiej, białej powierzchni. Materiał ten jest najważniejszą częścią zęba, dzięki czemu jest bardzo odporny na zużycie.
Choć materiał ten może wydawać się kruchy i delikatny, w rzeczywistości jest niezwykle trwały i stanowi najbardziej zmineralizowaną tkankę w ludzkim organizmie. Jest również bardzo odporny na stres chemiczny i fizyczny. Na przykład może wytrzymać setki cykli żucia, siły gryzienia do 770 N oraz ekstremalne wahania pH i temperatury. Co więcej, może przetrwać dziesiątki lat przed katastrofalnym uszkodzeniem. Struktura szkliwa jest dobrze zachowana w zapisie kopalnym, co pozwala w przyszłych badaniach skupić się na roli struktury w jego trwałości.
Badanie ujawnia wcześniej ukryte struktury szkliwa. Na przykład, szkliwo apryzmatyczne ma kryształy ułożone równolegle do siebie w apikalnej części zęba, podczas gdy szkliwo interrodowe ma osie c zorientowane prostopadle do cusp. Widać również, że w centralnym rejonie zęba osie c są prawie prostopadłe. Podstawowa struktura szkliwa pozostaje niejasna i potrzebne są dalsze badania, aby w pełni zrozumieć jego funkcję.
Emalia jest najtwardszą substancją w ludzkim ciele i tworzy zewnętrzną powłokę zębów. Pomaga zapobiegać próchnicy, która jest jedną z najczęstszych chorób przewlekłych dotykających ludzi. Nieleczona może prowadzić do bolesnych ropni, infekcji kości, a nawet utraty kości. Dlatego tak ważne jest, aby dbać o swoje zęby. Najlepszym sposobem dbania o zęby jest ich regularna kontrola.
Miazga zębowa
Zmineralizowana tkanka w obrębie miazgi nosi nazwę zębiny. Mineralizacja miazgi wiąże się ze zmniejszoną przepuszczalnością zębiny kanalikowej i cementu. Te warunki zagrażają strukturze i funkcji zęba. Proces mineralizacji można jednak odwrócić. Za pomocą mikroskopu można uwidocznić zmineralizowaną tkankę w ludzkim zębie. Istnieją dwa główne rodzaje miazgi zębowej.
Miazga składa się z komórek, drobnych naczyń krwionośnych i nerwów. Znajduje się ona w centrum zęba, wewnątrz kanału i komory korzeniowej. Miazga komunikuje się z układem nerwowym i ogólnym układem odżywczym organizmu poprzez otwory wierzchołkowe. Miazga jest chroniona przez twardą, ale przepuszczalną warstwę zewnętrzną zęba – szkliwo. Dlatego też miazga zębowa jest niezbędna dla struktury zęba.
Na miazgę zęba wpływa kilka chorób. Najczęstszą z nich jest próchnica zębów. Choroba ta jest spowodowana żółtawą warstwą zwaną płytką nazębną. Bakterie znajdujące się na niej żywią się cukrem, który wykorzystują do niszczenia zębiny i szkliwa zęba. Kwas znajdujący się w płytce nazębnej niszczy szkliwo zęba, powodując jego rozpad. W miarę postępu próchnicy może ona w końcu dotrzeć do miazgi zęba, powodując utratę jego funkcji życiowych.
Miazga mineralizująca znajduje się w obrębie zębiny kanalikowej, gdzie jest otoczona zębiną. Miazga mineralizująca zawiera nanocząstki zawierające cynk i magnez, które dyfundują do większych objętości sieci organicznej. Zwiększona zawartość Zn i Mg w zmineralizowanej miazdze może odgrywać rolę w biomineralizacji. Inne zmiany w miazdze związane są ze zmniejszoną przepuszczalnością zębiny oraz zmniejszoną przepuszczalnością zębiny.
Cementum
Cementum jest zmineralizowaną tkanką, która stanowi podłoże dla ludzkich zębów. Cement składa się z dwóch głównych typów: komórkowego i acelularnego. Cement komórkowy składa się z włókien kolagenowych i pokrywa wierzchołek korzenia, natomiast cement acelularny składa się z włókien zewnątrzkomórkowych, które zakotwiczają ząb w dziąśle. Oba rodzaje cementu są bardzo podobne, ale wykazują nieco inne cechy.
Zewnętrzną warstwę zęba stanowi szkliwo, które jest najtwardszą substancją w organizmie. Z kolei zębina jest bardziej miękka i zawiera nerwy i naczynia krwionośne, które pomagają nam w żuciu. Cementum znajduje się na korzeniu zęba i pod dziąsłami. Ta twarda warstwa pomaga zębom pozostać na swoim miejscu. Chroni zębinę przed uszkodzeniami spowodowanymi przez kwasy. Chroni również zęby przed bakteriami.
Cementum otacza korzeń zęba i służy jako środek mocujący go do kości. Przytwierdza również szkliwo do zęba w miejscu połączenia cementowo – szkliwnego. Składa się w 55% ze związków organicznych i nieorganicznych. Część organiczna składa się z kolagenu typu I, natomiast nieorganiczna z jonów wapnia i fosforanu. W środku cementu znajduje się miazga, czyli wewnętrzna część struktury zęba. Jest ona bogata w naczynia krwionośne. Tkanka ta znajduje się w miejscu połączenia cementowo – szkliwnego.
Zmiany annulacji cementu związane z wiekiem nie są do końca przewidywalne, ale niektórzy badacze uważają, że proces ten można wykorzystać do oszacowania wieku chronologicznego danej osoby. Obertova i Francken przebadali 116 zębów od 65 osób i stwierdzili, że dokładność określenia wieku annulacji cementu zmniejsza się wraz z wiekiem chronologicznym. Dodatkowo, związana z wiekiem utrata innych zębów może przyczynić się do spadku dokładności. Dlatego ważne jest, aby znać wiek osoby, jeśli wiek jest celem.
Okostna
Okostna jest błoniastą tkanką, która pokrywa powierzchnię kości. Nie pokrywa obszarów otoczonych chrząstką ani miejsc, w których ścięgna przyczepiają się do kości. Posiada dwie wyraźne warstwy, wewnętrzną warstwę okostnej (zwaną również cambrium) i zewnętrzną, zwaną peryphysis. Warstwa wewnętrzna jest bogata w komórki osteoblastów, które są odpowiedzialne za tworzenie kości.
Naukowcy odkryli, że okostna może stymulować tworzenie nowej kości. Osteogenne komórki progenitorowe z okostnej posiadają duże zdolności proliferacyjne oraz zdolność do różnicowania się w chrząstkę i kość. Osteogenne komórki progenitorowe z okostnej posiadają również zdolność do różnicowania się w komórki adipocytów i komórki miocytów szkieletowych. Ta zdolność do stymulowania wzrostu kości jest ważna dla regeneracji chrząstki, zębów i kości.
Okostna jest silnie unaczynioną tkanką, która jest bogata w osteoblasty i fibroblasty. Zawiera również komórki macierzyste i zachowuje zdolność do różnicowania się w różne typy komórek. Komórki okostnej wytwarzają włókna więzadła przyzębia, kość i cement. Okostna sąsiaduje z tkanką dziąsłową, która jest tkanką nadającą zębom kształt.
W jamie ustnej zębina i szkliwo zębów chronią okostną. Szkliwo to twarda, zewnętrzna warstwa zęba, natomiast cement pokrywa korzeń zęba. Okostna, czyli tkanka dziąsłowa, to gęsta błona, która pokrywa zewnętrzną powierzchnię większości kości. Chrząstka hialinowa pokrywa zewnętrzną powierzchnię kości długich. Jest ona bogata w osteoblasty, komórki, które produkują nową kość.
